Autor

Gdy ogłaszam godzinę śmierci, mój głos jest spokojny. Moi koledzy stoją wokół mnie w ciszy, patrzą na mnie zdezorientowani, zaniepokojeni. Nigdy nie straciłam pacjenta, aż do dzisiaj. Moje dłonie drżą w rękawiczkach. Zsuwam się po zimnych kafelkach, serce wali mi w piersi. Nigdy nie nienawidziłam pacjenta, aż do dzisiaj. Ale jaki miałam wybór, gdy go rozpoznałam?